Tolerant discourse in the United States has responded to heightened stereotyping of Muslims as violent by countering that “not all Muslims are terrorists.” This subtyping of Muslims—as some radical terrorists among mostly peaceful “moderates”—is meant to protect a positive image of the group but leaves the original negative stereotype unchanged. We predicted that such discourse may paradoxically increase people’s support of anti-Muslim policies because the subtyping and its associated negative stereotypes justify hostile actions toward Muslims. In Study 1, subtyping predicted (...) support for three anti-Muslim policies, but only among political moderates and conservatives. In Study 2, participants who were exposed to subtyping narratives expressed greater support for surveillance of Muslims in the United States. The effect of subtyping narrative exposure was stronger on support for hawkish anti-terror policy when participants’ preexisting endorsement of subtyping was low. Irrespective of the well-meaning intentions of peaceful vs. radical subtyping, its expression can justify ongoing “War on Terror” policies. As the population of Muslims increases in North America, the intuition that most Muslims do not meet the negative stereotype may ironically reduce inclusion. (shrink)

The study aimed to identify the knowledge management processes and their role in achieving competitive advantage at Al-Quds Open University. The study was based on the descriptive analytical method, and the study population consists of academic and administrative staff in each of the branches of Al-Quds Open University in (Tulkarm, Nablus and Jenin). The researchers selected a sample of the study population by the intentional non-probability method, the size of (70) employees. A questionnaire was prepared and supervised by a number (...) of specialists in order to obtain the results of the study. The study concluded that there is a positive direct relationship, that is, the higher the degree of application of knowledge management processes, the greater the degree of competitive advantage. Knowledge Technology came first with a score of 80.02% on all items. Competitive advantage came second with 81.74%. In the third place came "knowledge generation" where the total score on all paragraphs in this area (78.24%). In the fourth place, "knowledge transfer" (77.21%). "Developing and storing knowledge" came in fifth place (77.13%). "Acquisition of knowledge" came in sixth place (76.45%). Knowledge Organization ranked seventh (74.26%). The study recommended that the university should enable the employees to benefit from the experiences and expertise available to help generate knowledge. The University encourages the creation of knowledge through the system of incentives and open the way for creators to apply their creations and spread and invest in excellence and creativity. The university should design work performance levels based on the integration of knowledge and organize it according to policies that support freedom of research. The need for Palestinian universities to adopt a knowledge management approach. The need to adopt a system of incentives that rewards cognitive efforts, and give workers enough freedom to enable them to apply their knowledge. (shrink)

We estimate that 208,000 deep brain stimulation (DBS) devices have been implanted to address neurological and neuropsychiatric disorders worldwide. DBS Think Tank presenters pooled data and determined that DBS expanded in its scope and has been applied to multiple brain disorders in an effort to modulate neural circuitry. The DBS Think Tank was founded in 2012 providing a space where clinicians, engineers, researchers from industry and academia discuss current and emerging DBS technologies and logistical and ethical issues facing the field. (...) The emphasis is on cutting edge research and collaboration aimed to advance the DBS field. The Eighth Annual DBS Think Tank was held virtually on September 1 and 2, 2020 (Zoom Video Communications) due to restrictions related to the COVID-19 pandemic. The meeting focused on advances in: (1) optogenetics as a tool for comprehending neurobiology of diseases and on optogenetically-inspired DBS, (2) cutting edge of emerging DBS technologies, (3) ethical issues affecting DBS research and access to care, (4) neuromodulatory approaches for depression, (5) advancing novel hardware, software and imaging methodologies, (6) use of neurophysiological signals in adaptive neurostimulation, and (7) use of more advanced technologies to improve DBS clinical outcomes. There were 178 attendees who participated in a DBS Think Tank survey, which revealed the expansion of DBS into several indications such as obesity, post-traumatic stress disorder, addiction and Alzheimer’s disease. This proceedings summarizes the advances discussed at the Eighth Annual DBS Think Tank. (shrink)

Hicri I ve II. asırlarda meydana gelen bir takım olaylar, Müslümanların düşünce dünyalarına da bazı tartışmaları beraberinde getirmiştir. Tartışmalı ortamın gerektirdiği sahih bir inanç sisteminin ortaya konulması, akâid türü metinlerin yazılmasına sebep olmuştur. Mâtürîdî ekolünde, Ebû Hanife (ö. 150/767)’nin Fıkhu’l-ekber’i ile başlatılan bu tür metinler içerisinde Hakîm es-Semerkandî (ö. 324/953)’nin es-Sevâdü’l-a‘zam’ı da önemli bir yer tutmaktadır. Bu metnin ayırt edici özelliği ise akâid eseri olmasına rağmen içerisinde birçok fıkhî meseleler barındırmasıdır. Genelde akâid metinlerinde özelde de es-Sevâdü’l-a‘zam isimli eserde fıkhî meselelerin (...) yer almasının muhtemel sebeplerini incelemeye yönelik olan bu çalışmada; Akâid ve fıkıh arasındaki sağlam ilişki, müellifin hanefi-matürîdî geleneğine bağlılığı, muhalif fırkaların görüşlerine tepkisel bir söylem ve dönemin güncel sorunlarına cevap bulma gayesi üzerinde durulacaktır. (shrink)

Der heilige Lazaros vom Berge Galesion gehört unbestreitbar zu den wichtigsten Vertretern des Mönchtums in der mittelbyzantinischen Zeit. Wohl um 966/67 in einfachen Verhältnissen unweit von Magnesia am Mäander geboren und als Leon getauft, hatte er das Privileg, schon in jungen Jahren in einigen Klöstern seiner heimatlichen Umgebung, in Oroboi, Kalathai und in Strobelion, eine Ausbildung erhalten zu können. Die Sehnsucht, mit eigenen Augen die Terra Sancta zu schauen, führte ihn dann im Alter von etwa 18 Jahren zunächst nach Attaleia, (...) wo er geraume Zeit verweilte und unter dem Namen Lazaros in die Reihen der Mönche aufgenommen wurde, bevor er sich seinen großen Wunsch erfüllte und nach Jerusalem weiterzog. Er verbrachte einige Jahre in den bedeutenden Klöstern H. Sabbas und H. Euthymios, bevor er sich durch die Zerstörung des Heiligen Grabes im September 1009 durch den Kalifen al-Hakim veranlaßt sah, nach Kleinasien zurückzukehren. Nach einer Zeit der Wanderschaft durch Kilikien, Kappadokien und Pontos traf er, wahrscheinlich 1010 oder 1011, wieder in der heimatlichen Provinz Asia ein, wo er sich alsbald am Berge Galesion niederließ, um hier für gute vierzig Jahre als Asket und Stylit auf wechselnden Säulen zu leben. Als Lazaros dann am 7. November des Jahres 1053 verstarb, stand er bei seinen Zeitgenossen in höchstem Ansehen, war er doch zu einer „lebenden Ikone“ geworden: aufgrund seiner Frömmigkeit und Spiritualität, aber nicht zuletzt auch dank seiner weisen Ansprachen und Ratschläge kamen die Gläubigen in großer Zahl, ihn zu sehen und zu hören; sie machten den Galesion dergestalt zu einem eigenen Pilgerzentrum, das zeitweilig sogar zum unweit gelegenen Ephesos in Konkurrenz treten konnte. (shrink)

Medieval Islamic philosophers were occupied with questions of cosmology, predestination and salvation and human responsibility for actions. For Ismailis, the related notions of religious leadership, namely the imamate, and the eschatological role of the prophets and imams were equally central. These were also a matter of doctrinal controversy within the so-called Iranian school of Ismaili philosophical theology. Hamid al-Din al-Kirmani (d. after 411/1020) was one of the most important theologians in the Fatimid period, who rose to prominence during the reign (...) of the imam-caliph al-Hakim bi-Amr Allah (r. 386/996–411/1021). He is renowned for blending the Neoplatonic philosophical heritage with Ismaili religious tradition. This book provides an analysis of al-Kirmani’s thought and sheds new light on the many layers of allusion which characterise his writings. Through a translation and analytical commentary of the eighth chapter of al-Kirmani’s Kitab al-Riyad (Book of Meadows), which is devoted to the subject of divine preordination and human redemption, Maria De Cillis shows readers first-hand his theologically distinctive interpretation of qada’ and qadar (divine decree and destiny). Here, al-Kirmani attempts to harmonise the views of earlier renowned Ismaili missionaries, Abu Hatim Ahmad b. Hamdan al-Razi (d. 322/934), Muhammad b. Ahmad al-Nasafi (d. 331/942) and Abu Ya'qub Ishaq b. Ahmad al-Sijistani (d. c. 361/971). De Cillis skilfully guides the reader through al-Kirmani’s metaphysical and esoteric correspondences, offering new insights into Shi’i/Ismaili philosophical thought which will be of great interest to those in the field of Shi’i studies and, more broadly, to scholars of medieval philosophy. (shrink)

İstisnâ‘ akdi klasik fıkıh eserlerinde yerini bulan ve Hz. Peygamber döneminden itibaren insanlar arasında yaygın olarak kullanılan bir akittir. Fıkhın gelişimiyle birlikte bu akitle ilgili de geniş bir bilgi birikimi oluşmuştur. Tarihi süreçte ihtiyaçlara binaen akdin uygulama biçimi ve şartlarında son dönemlerde bazı gelişmeler olmuştur. Özellikle Osmanlı’nın son dönemlerinde kabul edilen Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye ile akdin genişletildiği ve zamanın ihtiyaçlarına göre içtihatlar arasında tercihe gidildiği görülmektedir. Günümüzde İslamî finansın gelişimine paralel olarak yeni finansman teknikleri geliştirme çalışmaları devam etmektedir. Bu bağlamda (...) klasik bir akit hüviyeti arz eden istisnâ‘ akdi de barındırdığı özel durumlar sebebiyle İslamî finans alanında rağbet görmeye başlamış ve çeşitli uygulamalarda kullanılmaktadır. İstisnâ‘ akdi, tarıma dayalı ekonomik yapının hâkim olduğu toplumlarda, insanların ihtiyaç duyduğu bir akit olmakla birlikte; sanayi ve mühendisliğin hâkim olduğu günümüz dünyasında daha fazla ihtiyaç duyulur hale gelmiştir. Bunun için akdin, farklı çalışmalara konu olması ve finans alanında yeni ürünlerin oluşturulmasında, aktif bir şekilde kullanılması gerekmektedir. Çalışmada istisnâ‘ akdinin fıkıh eserlerinde işlenişi ele alınarak günümüzdeki uygulamaların fıkhi boyutu bu çerçevede değerlendirilmeye çalışılacaktır. (shrink)

Medicine—and specifically surgery and surgical ethics—have long been part of the history of science. Surgical ethics play a pivotal role in ensuring successful outcomes and maintaining the highest standards of patient care. It includes the ethics of surgeons, the responsibility of surgeons, surgical errors, and the competence of a surgeon. Many works have been written about surgery, including during Iran’s Safavid period (1501 to 1736)—a period in which a surgeon needed to have a set of moral principles in addition to (...) practical surgical skills. One of the most valuable is Dhakhīrıh Kāmılıh, written by military surgeon Hakim Mohammad in the sixteenth and seventeenth centuries. In this work, Ḥakim Muhāmmad dedicates a chapter specifically to the topic of surgical ethics, aiming to provide moral and legal recommendations for surgeons in addition to explaining surgical techniques and methods. Some of these recommendations include improving surgical skills through observation and practical training, paying attention to hygiene to prevent the spread of infection, and giving patients hope for recovery. Dhakhīrıh Kāmılıh is a landmark text in the history of surgical ethics. (shrink)

Laura Nader is a towering figure as anthropologist, teacher, and public intellectual. Her letters give a glimpse of academic life mostly unseen by academics and by the general public. The collection includes letters from academic colleagues, but it also contains correspondence from lawyers, politicians, citizens, people on death row, Peace Corps workers, members of the military, scientists, and more.

Bu çalışma, Rükneddin Ubeydullah b. Muhammed es-Semerkandî'nin (öl. 701/1301) "Risâle fî ḥaḳîḳati’l-‘âlemi’l-kebîr ve’s-ṣağîr/Büyük ve Küçük Âlemin Hakikati Hakkında Bir Risâle" adlı eserini tahkîk etmeyi, müellifin hayatı ve eserin içeriğini incelemeyi amaçlamaktadır. Rükneddin es-Semerkandî'nin müteahhir/geç dönem Mâtürîdî ve Hanefî âlimlerinden biri olduğu; kelâm, tasavvuf, tefsir, fıkıh usulü, hadis ve diğer alanlardaki eserleriyle İslâm medeniyeti tarihinde belirgin izler bıraktığı belirtilmelidir. Semerkandî'nin eserlerinde de görüldüğü gibi o, sûfî kelâmcılardan veya kelâmcı sûfîlerinden biridir. Üslubu, kelâm, tasavvuf ve - zaman zaman geniş anlamıyla - felsefe (...) ile karışık olan bir sentezdir. Bu da şaşırtıcı bir şey değildir. Zira Semerkandî, ilimlerin iç içe geçtiği ve kelâm ile tasavvufun felsefe boyasıyla boyandığı (Gazâlî (öl. 505/1111) ve Fahreddin er-Râzî (öl. 606/1210) sonrası) bir dönemde yaşamıştır. Elimizdeki risâlesi aracılığıyla, Rükneddin es-Semerkandî'nin kelâmcı ve mutasavvıf olmasının yanı sıra felsefeden de etkilendiğini görüyoruz. Zira insan ile büyük âlem arasındaki benzetme veya insan ve âlem arasında bir bağ kurma meselesi, kökleri eski felsefelere dayanan eski bir bakış açısıdır; daha sonra İslâm felsefesi ve İslâm düşüncesi bütünüyle bu felsefî perspektiften etkilenmiş ve insanı küçük bir âlem olarak görmüşlerdir. Rükneddin es-Semerkandî, insanı küçük bir âlem olarak veya kendi ifadesiyle büyük âlemin fihristi olarak gören Müslüman düşünürler veya âlimlerden biridir. Görünüşe göre, müellif bu konuya özel bir ilgi göstermiş ve bu nedenle bu konuda müstakil bir risâle yazmıştır. Söz konusu risâlesini, girişten sonra on iki kısa ve öz bölüm halinde kaleme almıştır. Müellif eserinde, büyük âlem ve küçük âlemin yaratılma amacına - ki bu risâlesini yazma hedefidir - değinmiştir. Ayrıca âlemlerin kısımları, dört kavram "duyu, akıl, kalp ve ruh" ve ruhun en yüce ve en erdemli olduğu, "Allah, Âdem'i kendi suretinde yarattı" hadisinin anlamı, insan ruhunun en üstün/erdemli varlık olduğu, bir mürebbî şeyhin/eğiten hocanın bilmesi gereken ilimler, eğiten hocası olmayan birinin ne yapması gerektiği gibi tasavvufî konuları ele almış; Allah'ın sıfatlarının kısımları, insan, cin ve melek gibi diğer kelamî konuları da işlemiştir. Müellif, risâlesinde konu bağlamında ayetleri ve hadisleri aktarma ve âlimlerin sözlerini nakletme yöntemini izleyerek kendi görüş veya ifadesini belirtmektedir. Müellif genellikle Cüneyd-i Bağdâdî (öl. 297/909) ve Hakîm et-Tirmizî (öl. 320/932) gibi sûfî âlimlerden alıntı yapar, bu da ilmî kaynaklarının - en azından ilgili risâlesi bağlamında - sûfî eserler ve âlimler olduğunu yansıtır. Bu çalışmanın önemi, söz konusu risâlenin ilk kez tahkîk ve incelenmesi yapılıp, risâlenin hâlâ kütüphanelerde el yazması olarak bulunmasında yatmaktadır. Araştırmamız neticesinde, Türkiye kütüphanelerinde bulunan toplam sekiz nüsha tespit edilmiştir. Şöyle ki, Bursa İnebey Yazma Eser Kütüphanesi, Ulucami 1674/2, vr. 17-25; Bursa İnebey Yazma Eser Kütüphanesi, Ulucami 1695/15, vr. 226-231; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Hekimoğlu Ali Paşa 933/16, vr. 108-111; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Esad Efendi 1695/14, vr. 84-86; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Hacı Beşir Ağa 387/6, vr. 121-131; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Laleli 168/4, vr. 87-92; Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Muğlalı Hoca Mustafa Efendi 109/6, vr. 30-33 ve Süleymaniye Yazma Eser Kütüphanesi, Sütlüce Dergahı 117-4, vr. 94-99. Tarihsel olarak en eski ve müellifin ölüm tarihine en yakın olanı (Bursa/ Ulucami 1674/2) ana nüsha olarak tayin edildi; ayrıca iki nüsha ana nüshayla karşılaştırılarak/mukayese edilerek incelenmiştir. (shrink)

Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)

İnsanın özgür iradesinin ispatı problemine yönelik çözüm denemelerinden biri Tanrı’nın kendisini gönüllü olarak sınırlaması anlamına gelen ilahi kendini sınırlama (divine self-limitation) yaklaşımıdır. Yahudi ve Hıristiyan teolojilerinde görülen bu perspektifle modern dönemde Süreç ve Kuantum felsefelerinde karşılaşılır. Bu çalışmada ilgili düşünce biçimi, Mu‘tezilî bilincin düşünce biçimiyle kıyaslanmıştır. Öncelikle Tanrı’nın kendini sınırlamasının imkânı, sınır teorisi varsayımıyla sorgulanmıştır. Buna göre ‘sınır’ evrene ve insana ‘yasa’ olarak içkindir. Evren de insan da fiziksel, kimyasal, biyolojik vd. yasalara/sınırlara tâbidir. Bu yasaların yaratıcısı olarak Tanrı da sorumluluğun (...) kaynağı akıl da insanı sınırlar ve sınır demek kavram, anlam, amaç, sistem ve düzen/kozmos demektir. Bu düzenin toplumsal hali ise zaman ve mekân ile sınırlı insanın teklif sahibi kılınarak eylemlerinin de sınırlandırılmasıdır. Peki, akla sınırlama fonksiyonu veren Tanrı’nın da kendi iradesini, ilmindeki tasarımının bir sonucu olarak sınırladığı varsayılabilir mi? Yahudi teolojisinde bu sınırlama, onların inançlarıyla ilişkili yaşadıkları ıstıraplara karşı Tanrı’nın müdahale etmemesinin bir nedeni olarak görülmekle beraber sınırlı âlemlerin var olabilmesi için Tanrı’nın sonsuz ışığını daraltması ve geri çekilmesi olarak da anlaşılmıştır. Hıristiyan teolojisinde ise sonsuzluğun evreni yaratmasının keyfiyeti, Tanrı’nın Mesih ile enkarnasyonu, kötülük ve özgür irade problemlerini çözmek için bu teoriye başvurulmuştur. Tanrı’nın, vahiy aracılığıyla bildirdiği teklif, aynı zamanda insana akıllı, sorumlu, dolayısıyla özgür olduğunu da hatırlatmaktadır. Muhammed İkbal (öl. 1928) bu özgürlüğün insana ilahi kendini sınırlama teorisiyle verilebileceği kanaatindedir. Bu görüşle Mu‘tezilî bilincin Tanrı tasavvurunda sezilen sınırın birlikte düşünülmesi mümkün müdür? Zira tekliften doğan özgürlüğün gereği, Mu‘tezile’ye Tanrı’nın iradesinin ezeli olmadığını, tercihlerinin yaratıcısının insanın kendisi olduğunu düşündürmüştür. Yine tanrısal adaletin bir gereği olarak, insana kudretin fiilden önce verilmesi, nübüvvet ile va‘d ve vaidin gerçekleşmesi gibi teklife dair meseleler Tanrı hakkında zorunlu kabul edilmiştir. Bu bilinçte aklın sınırlama fonksiyonu Tanrı’ya taşınmış görünür. Tanrı insanın eylemlerinde etkin değildir, kötülüğü de yaratmaz. Hatta bazı isimlere göre kötülüğe güç dahi yetiremez. Tanrı’nın malumatının ve makduratının da bir sınırı vardır. Mu‘tezile’deki bu sınırlı Tanrı tasavvuru, söz konusu ‘özgür irade’ olduğunda ilgili teoriyle yeniden ifade edilirse, adil ve hakim olan Tanrı’nın, ilmindeki bilinçli/akıl sahibi/sorumlu/özgür insan tasarımının gerektirmesiyle gönüllü olarak kendi özgürlüğünü sınırladığı söylenebilecektir. Bu söylem, varoluşsal amaçlılık anlamında insanın neden özgür olduğunun değil, Tanrı’nın vahyettiğine inanılan bir evrende nasıl özgür olabildiğinin muhtemel cevaplarından biridir. (shrink)

Mu'tazila and Shīʿa (Zaydiyya-Imāmiyya) have common views on many theological issues except the imamate. This issue has been generally accepted by other Islamic scholars rather than Shīʿa and by Western researchers. That in this interaction between the Mu‘tazila and the Shīʿa, the Shīʿa is the side mostly affected. However, it is an issue that should not be overlooked that the Shīʿa partially influenced the Mu'tazila in ʿAlī b. Abī Ṭālib, over the other Companions. In this context, some persons from the (...) Baghdad Mu’tazila School such as Bishr b. al-Muʿtamir (d. 210/825), Jaʿfar b. Mubashir (d. 234/848), Jaʿfar b. Harb (d. 236/850) and al-Iskāfī (d. 240/854) argued that the imamate of Abū Bakr, who was less virtuous, was permissible although they considered ʿAlī as the most virtuous person after the Prophet. In addition, al-ʿAllāf (d. 235/849-850), al-Naẓẓām (d. 231/845), Abū Abdullah al-Basrī (d. 369/979-80) and Qāḍī ʿAbd al-Jabbār (d. 415/1025) along with Abū ʿAlī al-Jubbāʾī (d. 303/916), one of the chiefs of the Basra Mu'tazila School, and Abū Hāshim al-Jubbāʾī (d. 321/933) did not accept the order of caliphate as the order of virtue. This study focuses on the issue of whether the aforementioned affinity between Mu'tazila and Shīʿa affected Mu'tazila, especially in the interpretation of the verses associated with ʿAlī. In the study, the aforementioned problem was examined through the tafsīr al-Kashshāf of the Muʿtazilī mufassir al-Zamakhsharī (d. 538/1144). In addition to the importance of tafsīr, the fact that al-Zamakhsharī took lessons from Shīʿīte/Zaydī persons and he wrote the tafsīr with the support of Zaydī leader al-Wahhās (d. 506/1112) is effective in handling this issue through al-Kashshāf's tafsīr. In the first part of the study, first of all, the interaction between Imāmiyya and Zaydism, which are the two most important branches of Mu‘tazila and Shīʿa, is briefly mentioned. Then, Mu'tazila’s and Al-Zamakhsharī’s view on ʿAlī's position among other caliphs is emphasized. Al-Zamakhsharī, who is from the Basra school of the Mu'tazila, does not consider ʿAlī b. Abī Ṭālib superior to Abū Bakr, unlike al-ʿAllāf, Abū ʿAlī al-Jubbāʾī, Abū Hāshim al-Jubbāʾī and Qāḍī ʿAbd al-Jabbār, who are the leading figures of this school. In fact, the fact that he always observed the order of the caliphate while talking about the merits of the four caliphs supports the possibility that, unlike his predecessors, he accepted the order of the caliphate as the order of virtue. In the second part, it is questioned whether the narrations that al-Zamakhsharī included in his tafsīr of the verses associated with ʿAlī are similar to the narrations of the Shīʿīte/Zaydī/Imāmī tradition and whether he interpreted the verses in parallel with these narrations. In this respect, the tafsīr al-Kashshāf has been examined comparatively with the Sunni and Shiite tafsīrs prior to it. Eventually, while interpreting these verses associated with the Ahl al-bayt (members of the Prophet’s household), al-Zamakhsharī highlights the narrations that appreciate the virtues of ʿAlī b. Abī Ṭālib and his child. However, he also refrains from making comments that would be in line with the Shīʿa's belief in imamate. In particular, his tafsīr of the verse al-Aḥzāb 33/33 in the context of the Prophet’s wives is the greatest indicator of this situation. It has been determined that while al-Zamakhsharī includes the narrations highlighting the virtue of ʿAlī b. Abī Ṭālib and his children, he mostly follows the Sunni commentator al-Thaʿlabī. In particular, it has been seen that al-Zamakhsharī transferred the narration material in the interpretation of the relevant verses from al-Thaʿlabī's commentary almost in the same way. However, it is noteworthy that al-Zamakhsharī differs from him in some details such as linguistically supporting these narrations in some verses such as ʾĀli ʿImrān 3/61 and al-Māʾidah 5/55. An indirect influence can be mentioned because al-Thaʿlabī frequently narrates the narrations supporting the Shīʿītes in places where there is a Sunni-Shīʿīte conflict. Therefore, although there is no evidence that al-Zamakhsharī took these narrations from Shīʿīte sources, it is seen that he brought ʿAlī b. Abī Ṭālib-based narrations in Sunni sources into the fore. Even in the commentary of al-Ḥākim al-D̲h̲us̲h̲amī, al-Zamakhsharī's teacher in the line of Zaydi/Mu'tazili, the lack of Ali emphasis in the interpretation of the aforementioned verses supports our view. (shrink)

In this study, some postscripts (Ḥashiyah) written on Sharḥ al-Aqâid in the Ottoman Empire were examined and their sectarian identities were tried to be determined in the context of the Takwīn. Our aim is to determine the correctness of the opinion that the Ottoman Empire adopted the Ash’arism based on the reading of Ash’arian kalâm books in the Ottoman madrasahs. The book of al-Taftâzânî named Sharḥ al-Aqâid is an important kalâm book that was read together with its postscripts in the (...) time of the Ottoman Empire. This book, in which the views of Omar al-Nasafī in his book named Aqâid is evaluated from the perspective of Ash’ari, is one of the important examples of the commentary and postscript period. In this book, al-Taftâzânî explained both the views of al-Nasafī, who adopted the school of Mâturidism, and his own evaluations together. This structure of the book led to the writing of postscripts and to discuss the views of the two theological schools of Ahl al-Sunnah through this book. In this study, the postscripts written by the Ottoman period famous kalâm scholars such as Ahmad b. Mûsâ al-Khayâlî (875/1470), Muṣliḥ al-dîn Moṣtafâ al-Kastalî (901/1496) and Ramaḍân b. Moḥammad (1017/1608) on the views of al-Taftâzânî were examined. In order to understand the views of al-Khayâlî, the postscripts of Ḳûl (or Ḳavl) Aḥmad b. Ḫıżır al-Kâzarûnî (950/1543) and Abd al-Ḥakîm al-Siyâlkûtî (1067/1657) are also included. (shrink)

Dinin temel kaynaklarının Arapça olması, sınırların genişlemesine paralel olarak dilin Arap olmayanlara öğretilmesi ihtiyacı, dilde hataların (lahn) yaygınlaşması, resmî yazışmalarda Arapçanın hâkim dil olması ve bilim dili olarak kullanılması gibi sebeplerle Arapça, dinî ilimlerle birlikte öğretimi yaygın bir şekilde yapılan ilimler arasında yer almıştır. Dinî metinlerin daha iyi anlaşılmasını sağlamak, verilecek dersleri açık ve anlaşılır bir şekilde sunmak, nitelikli bir vaiz ve hatip olmak, delil getirmek ve düşünceyi temellendirmek, münazara ve cedelde başarılı olmak Arapçaya iyi derece hâkim olmayı gerektirmekteydi. Bu (...) sebep ve ihtiyaçlar nahvin bir ilim dalı olarak teşekkülüne ve öğretimine zemin hazırlamış; öğretimi bâdiye (çöl), küttâb, ev, mescit, cami, kitapçı dükkânları, kütüphaneler, devlet daireleri ve medreseler gibi mekânlarda gerçekleşmiştir. Bu çalışma, Arapça öğretimini medreseler açısından ele almakta olup Nizâmiye ve Müstansıriyye Medreseleri merkeze alınarak genelde edebî ilimleri özelde ise nahiv öğretimini konu edinmektedir. Araştırmanın amacı, Arap dilinin söz konusu medreselerde hem dinî ilimlere hazırlayıcı ve destekleyici hem de ayrı bir alan olarak tedris edildiğini ortaya koymaktır. Bu bağlamda çalışma; medreseler kurulmadan önce Arap dilinin hangi merkezlerde tedris edildiğini, medreseler kurulduktan sonra bunun ne şekilde devam ettiğini ortaya koymayı hedeflemektedir. Nizâmiye Medreseleri, Büyük Selçuklu veziri Nizâmülmülk (öl. 485/1092) tarafından 449-450/1057-1058 yıllarında ilki Nîşâbur’da olmak üzere Bağdat merkezli kurulan medreselerin genel adıdır. Müstansıriyye Medresesi ise Abbâsî Devleti (750-1258) halifelerinden Ebû Ca‘fer Mansûr Müstansır-Billâh (623-640/1212-1242) tarafından 625/1227-28 ile 631/1233-34 yılları arasında inşa edilmiştir. Sözü edilen medreselerde -özellikle Nizâmiye Medreselerinde- ağırlıklı olarak dinî ilimler (Şâfiî fıkhı, hadis, Kur’ân ve tefsir gibi) ve bunlar arasından özellikle fıkıh ilimleri (fürû‘, usûl, ferâiz, mezheb ve hilâf) tedris edilmiştir. Bu medreselerde müstakil nahiv kürsüsü veya nahve ayrılmış bir bölüm bulunmamakla beraber kendisine olan ihtiyaçtan dolayı nahivle ilgili derslerin verildiği kaynaklardan anlaşılmaktadır. Zira Bağdat Nizâmiye Medresesi’nin vakfiyesinde nahvin öğretimi için bir nahiv hocasının alınacağı açıkça belirtilmekte, üstelik burada görev yapan müderrisler arasında hatırı sayılır nahiv âlimi bulunmaktadır. Ayrıca medreselerde öğrenim gören talebelerin biyografilerinden hareketle de nahiv ilminin öğretildiği anlaşılmaktadır. Araştırma tarihsel bir konuya odaklandığı için yazılı dokümanların incelenmesi tekniğiyle ele alınmıştır. Buna göre veriler öncelikle dönemle/medreselerle ilgili temel kaynaklardan hareketle elde edilmiş; bilhassa yorum, karşılaştırma, çıkarım ve iddiaların temellendirilmesinde güncel araştırmalardan da istifade edilmiştir. (shrink)

Sovetlər dönəmində ictimai elmlər, xüsusən də, daha çox ideolojiləşmiş sahələrdən biri olmuş fəlsəfə, hakim ideologiyanın kursunu tutmağa çalışırdı. Bu cəhət isə, fəlsəfə və fəlsəfə tarixi ilə bağlı aparılan tədqiqatların obyektivliyinə kifayət qədər xələl gətirirdi. XX əsrin Sovet fəlsəfə tarixçisi olan Şeydabəy Məmmədovun (1912-1984) Mirzə Fətəli Axundzadənin ictimai-fəlsəfi görüşlərinin təhlili ilə bağlı tədqiqatları da, bu mənada, ideoloji xarakteri ilə seçilməkdədirlər. Ş.Məmmədov tədqiq etdiyi Axundzadəni görmək istədiyi kimi göstərməyə çalışır. Onun tədqiqatları Axundzadənin irsini araşdırmaqdan daha çox, böyük maarifçini müasirləşdirmək və Sovetlər (...) dönəminin ideoloji formatında təqdim etməyə yönəlmişdir. Ş.Məmmədovun ideoloji örtüklü tədqiqatları təbii ki, Axundzadənin ictimai-fəlsəfi görüşlərinin analizində şişitmələr və təhrifləri də qaçılmaz edir. Onun bütün tədqiqatlarında Axundzadə, Sovetlər dönəminin ruhuna uyğun mübariz materialist və qatı ateist kimi təqdim olunur. Ş.Məmmədov Axundzadənin maarifçiliyini fransız maarifçiliyi ilə əlaqələndirsə də, konkret səbəbləri açıqlamır. O, fransız maarifçilərinin Axundzadənin materialist və ateist kimi formalaşmasında rollarını qeyd etmək ilə kifayətlənir. O, həm də, maarifçilik dövrünün sonrakı inkişaf prosesi və XX əsrdəki tənqidləri haqqında da danışmır. Sovetlər dönəmində Azərbaycan mədəniyyətinin nümayəndələri haqqında aparılmış belə tədqiqatlar müasir dövrdə aktuallıq kəsb edir. Bu mənada, fəlsəfi irsimizin ayrılmaz tərkib hissəsi olan Sovetlər dövrü tədqiqatlarının konstruktiv tənqidi vacibdir. Məqalədə Ş.Məmmədovun Axundzadə haqqında əsərlərinin tədqiqində də, bu metoda müraciət edilmişdir. Konstruktiv tənqid Sovetlər dövründə fəlsəfənin müxtəlif sahələri üzrə aparılan tədqiqatlara yeni aktuallıq qazandırır. (shrink)

There are some radical practices of asceticism, such as wearing ṣūf (wool clothes), traveling without provisions, choosing to be single, and avoiding earning a living by working, which were generally seen in the 2nd century A.H. and were subject to criticism with the formation of classical Ṣūfism. Criticisms of these practices have started to appear in the literature since the 3rd century A.H. Early Ṣūfī writers such as Al-Ḥakīm al-Tirmidhī, Muḥāsibī, Abū Saʿīd al-Kharrāz, al-Sarrāj focused on this issue and criticized (...) these practices. How are these practices of ascetics viewed in the sects that were formed and spread in the 6th and 7th centuries? Our research seeks the answer to this question, but limits it to the example of Abū l-Ḥasan al-Shādhilī, the founder of Shādhiliyya. This question is important in two respects: First of all, it is investigated whether the determination of some researchers that al-Shādhilī taught comfort in the face of worldly blessings is also correct. Because, among contemporary researchers, there are those who believe that al-Shādhilī wears ostentatious clothes, rides horses, encourages economic competitiveness, and is therefore open to benefiting from worldly blessings to the fullest. Secondly, it includes an investigation of the validity of the belief that these practices belong to an early period in the history of Sûfism and have been completely abandoned over time. Although al-Shādhilī seems to have completed his spiritual education in Morocco with his sheikh, he later went to Tunisia with the latent command of his master. We see that in his first years in Tunisia, he went into seclusion in a cave and was completely isolated from the society and engaged in worship in a way that reminds us of the practices of the early ascetics. But in the second phase of his life in Tunisia, he went to the city on a spiritual sign, socialized, started to give sermons to people, and started to behave more flexible about eating and drinking. al-Shādhilī specifically states that he did not prefer socialization at this stage, but with a spiritual sign. Later, he went to Egypt again with a spiritual sign and got married there, started to deal with agriculture, and continued to socialize by establishing relations with the rulers. Therefore, it can be said that this new social period is a break both from the radical practices of the early ascetics and from the early period in Tunisia itself. It is also seen that in this new period of al-Shādhilī, he did not wear the clothes of ascetics like sūf (wool clothes) and did not want his followers to wear them. He also encouraged to have a profession and was generally against traveling without provisions. But there are two points to be noted here: First, these milder and more comfortable practices should not lead to a search for comfort and luxury. He continued to keep his distance from worldly blessings and to advise asceticism. Secondly, he had some of his distinguished disciples make some practices of the ascetics. The reason for the existence of these seemingly contradictory practices is that while he recommends moderate and sustainable practices to the general public and his followers, he can make the specialized sūfis more strict and difficult practices. While he was encouraging work and earning in general, not ignoring experience, including avoiding work; not ignoring seclusion while leading to sociality in general; while generally suggesting to resort to occasions, he also follows a path of implementing and enforcing radical practices such as traveling without food. Thus, al-Shādhilī is able to encompass all the seemingly incompatible practices of the previous sūfi accumulation with a point of view of spiritual rank and hierarchy. (shrink)

Türk makam müziği, kökeni Orta Asya’ya dayanan, Çin, Hint, Fars ve Ortadoğu kültürüyle yoğurulmuş, çok kültürlü yapısıyla oldukça zenginleşmiş bir müziktir. İslâmiyetin kabulüyle Orta çağ İslâm dünyasının en önemli kuramcılarından olan Kındî, Farâbî ve İbn-î Sînâ yapmış oldukları çalışmalarla Türk makam müziğinin gelişimine büyük katkı sağlamışlardır. Türk mûsikîsi en büyük gelişimini Osmanlı devleti zamanında göstermiştir. Padişahların birçoğunun mevlevî tarikatına mensup olması bu bağlamda mûsikî ve edebiyata hâkim olmaları gelişimi sağlayan en önemli etkenlerdendir. Türk makam müziğinin gelişiminde Doğu coğrafyası ile olan (...) etkileşiminde önemli payı vardır. Safüyiddin Urmevî ve Abdülkâdir Merâgî yazmış oldukları eserlerle mûsikînin şekillenmesine büyük katkı sağlamıştır. On beşinci yüzyıl Türk makam müziği adına yapılan kuramsal çalışmaların arttığı, yapılanmanın hızlandığı ve günümüz mûsikî nazariyatının şekillendiği bir yüzyıl olmuştur. On altıncı yüzyılın sefer ve fetihlerle geçmesi mûsikî adına bir duraksamayı da beraberinde getirmiş, On yedinci yüzyıl ise özellikle bestecilik alanında önemli gelişmelerin yaşandığı bir dönem olmuştur. Çoğu müzik tarihçisi bu dönemi klâsik dönem olarak kabul etmiştir. Çalışmanın başlığında da belirtildiği üzere Hatip Zâkirî Hasan Efendi bu yüzyılın dini form besteciliğinde en önemli isimleri arasında yer almaktadır. Çalışmada bestecinin TRT repertuvarında yer alan Rast makamında ve ilâhî formunda iki adet eseri makam ve biçim açısından incelenmiş ve dönemin mûsikî kültürü adına çıkarımlar yapılmıştır. (shrink)

Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı 19. yüzyıla kadar, insana dair sorunlar, felsefi bir yorumla ele alınmıştır. Zaman içinde pozitivizm, materyalizm gibi felsefe akımlarının yön vermesiyle psikoloji bilimi kendine ait kavram ve yöntemlere sahip olmuştur. Bu süreçte bilimde hâkim olan paradigmaların etkisiyle din, uzun bir dönem bilimsel araştırmaların dışında tutulmuştur. Bilim adamalarının dine karşı olumsuz tutumlarına rağmen, Hıristiyan din adamaları felsefe ve psikoloji gibi alanlardaki bilimsel gelişmeleri yakından takip etmişlerdir. Kilise hizmetleri çerçevesinde geleneksel olarak sürdürülen “pastoral care” faaliyetlerinin psikoloji (...) ve psikoterapi alanlarındaki gelişmelerden etkilenmesiyle bugünkü dini danışma ve rehberliğin temeli olan “pastoral care and counseling” kavramları ve yöntemleri ortaya çıkmıştır. 1960’lardan sonra dünya genelinde bir yayılma eğilimi gösteren dini danışma ve rehberlik konusu, son yıllarda Türkiye’deki dini kurum ve akademik çevrelerin de ilgi odağı haline gelmiştir. Bu makalede, konunun İslam kültürü içindeki realizasyonu ile ilgili çalışmalara katkı vermek amacıyla dini danışma ve rehberliğin temel kavramları ve tarihi arka planına odaklanılmıştır. Modern yaşam biçimi toplumsal değişimi hızlandırmakla kalmamış bireysel ihtiyaçları da bir hayli değiştirmiştir. Yaşanan hızlı değişim ve farklılaşan ihtiyaçlar bir takım psikolojik problemleri beraberinde getirmiştir. Buna bağlı olarak insanı olumsuz etkileyen ve hastalanmasına yol açan psikolojik süreçler incelenmeye başlanmıştır. Öte yandan değişimden hayatın değer ve inanç sistemleri de etkilenmiş, kurumsal dini yapılarda ve din hizmeti anlayışlarında önemli değişme ve gelişmeler meydana gelmiştir. Bu sebeple bir taraftan yeni ortaya çıkan olay ve durumlar karşısında dinin bakış açısını ve tutumunu öğrenme ihtiyacı, diğer taraftan yaşanan acı ve krizler karşısında psikolojik yardım ve manevi destek gereksinimleri giderek artmıştır. Kısacası din, insanların kendi başlarına hareket etmekte zorlandığı, rehberliğe ihtiyaç duyduğu bir alan olmuştur. Dini danışma ve rehberlik alandaki ilk çalışmalar, tamamen bir Hıristiyanlık faaliyeti olarak ortaya çıkmış olduğu için bu alana ait ilk kavramlar da Hıristiyan kültürü ile yakından ilgilidir. Dini danışma ve rehberliğin temel kavramlarından olan “pastoral care” genellikle rahip ya da papazların özellikle kilise dışında yürüttükleri dini danışmanlık ve rehberlik hizmetlerini ifade etmektedir. Günümüzdeki dini danışma ve rehberlik hizmetlerinin temelini, Hıristiyan din adamlarının verdiği manevi destek, öğüt ve tavsiye anlamındaki pastoral care faaliyetleri oluşturmaktadır. Ayrıca kavramların, Mesih ve teslis inancı; günahsızlık ve günahların kefareti, lütuf yoluyla kurtuluş öğretileri; papazların yanılmazlığı ve ruhbanlık anlayışı; itiraf müessesesi ve kilisenin statüsü gibi Hıristiyan teolojisine ait kökenleri bulunmaktadır. Pastoral care ve pastoral counseling birbirlerinden bir dereceye kadar ayırt edilebilen yardım şekilleridir. Aralarındaki farklılık, papazların insanlarla çalışırken, ilgili psikolojik dinamikler yerine kendilerinin ahlaki duruş mesafelerinden kaynaklanır. Bu nedenle ikisi arasında en geniş ve kapsayıcı pastoral faaliyet, kesinlikle pastoral care çalışmalarıdır. Bu çalışmalar, resmi ve gayrı resmi konuşmalar, diyaloglar ve diğer iletişim etkileşimleri ile gençler, çiftler, yetişkinler ve çeşitli diğer gruplarla daha fazla ya da az yapılandırılmış genel ilişkilerdir. Pastoral counseling olarak adlandırılan yardım ilişkileri ise pastoral care faaliyetlerinin genel ve her yerde uygulanabilirliğinden farklı şekilde, bireylerin belirli bir yerde ve belirli bir süre tahdidi çerçevesinde yapılandırılmış olan yardım faaliyetlerini içerir ki, böyle bir yardım sürecinde papazın dikkatini ve zamanını gerektiren durumlar söz konusudur. Burada ayırt edici nokta, bireyin psikolojik durumu ve sorunlarının daha fazla olmasıdır. Dini danışma ve rehberliğin kurumsal bir hizmet alanı olarak ortaya çıkışı, reform hareketleri ve sanayi devriminin Batı Avrupa ülkelerinin sosyal dokusu ve dini kurumların yapılanması üzerinde yaptığı değişimle doğrudan alakalıdır. Nitekim Katolikler ve özellikle Ortodokslar yeni gelişen psikolojik danışma faaliyetlerinde daha temkinli bir tutum takınırken Protestanlar dini destek ve yardım hizmetlerinde yeni psikolojik teori ve teknikleri kucaklama eğilimi göstermişlerdir. 15. yüzyıldan itibaren oluşan, insana, Tanrı’ya ve âleme bakıştaki farklılaşmanın gerçekleştiği süreç, 18. yüzyılda “aydınlanma” olarak adlandırılan köklü bir değişimi beraberinde getirmiştir. Doğaüstünün doğayla, dinin bilimle, tanrısal buyruğun doğa yasasıyla, din adamlarının filozoflarla yer değiştirmesi ve dini inanca toleransın azalması ile karakterize edilen bu dönemde, din ve maneviyat konusu, psikolojik araştırmalar ve klinik deneyler dışında tutulması gerektiğine inanılan, kişilere özgü, bilim dışı, bilinmez bir özel alan olarak görülmüştür. Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı dönemde bilimsel sahada hâkim olan paradigmanın etkisiyle bilim adamaları her ne kadar din ile sağlıklı bir ilişki kuramadıysa da; özellikle Amerika ve Avrupa’da kilise hizmetleri çerçevesinde “pastoral care” faaliyetlerini yürüten din adamları, modern psikiyatri ve psikoterapi birikiminden etkili bir şekilde yararlanmışlardır. Kilise faaliyetlerinin psikoloji alanındaki gelişmelerden etkilenmesiyle papaz ve rahiplerin dini konulardaki yardım çalışmaları hem kilise içinde hem kilise dışında daha profesyonelce yürütülen faklı bir boyut kazanmaya başlamıştır. Papazların yetiştirilmesinde danışma psikolojisi ve klinik psikolojinin yöntem ve kurallarının kullanılmaya başlamasıyla “pastoral counseling” alanı gelişme göstermeye başlamıştır. Abraham Maslow’un “kendini gerçekleştiren kişiler” hakkındaki araştırmasına kadar (1962) ilgiye layık görülmeyen din ve maneviyat, bu araştırma sonucunda, karşılanması gereken nihai bir ihtiyaç ve önemli bir motivasyon olarak fark edilmiştir. Alanda son yapılan araştırmalar, din ile ruh ve beden sağlığı arasında önemli ilişkilerin olduğunu ortaya koymaktadır. Danışmanlarca, danışanların dini inançlarının danışma sürecine dâhil edilmemesi; danışanın kimliğinin işe yarayan önemli bir bölümünü yok saymakla eş anlamlı kabul edilmektedir. Bu gelişmelerin sonucu olarak bugün başta ABD ve diğer gelişmiş ülkelerde birçok Tıp Fakültesi ve Psikoloji bölümleri, programlarına dini danışmanlıkla ilgili dersler koymaktadır. 20. yüzyılın başından beri Hıristiyan Batı dünyasında uygulanmakta olan pastoral care and counseling faaliyetleri, toplumsal değişmenin küresel etkileri ve gittikçe benimsenen modern yaşamın farklılaşan ihtiyaçlarına bağlı olarak son yıllarda Türkiye’deki akademik çevrelerin ve ilgili kurumların ilgi odağı haline gelmiştir. Dini danışma ve rehberlik, kültürümüzde henüz yabancı bir kavram ve kurumsallaşmamış bir hizmet alanı olarak kabul edilse de; Hz. Peygamber’den (s.a.v) bu yana sürdürülen din hizmetlerinin en önemli bölümünü, özü dini rehberlik olan irşat faaliyetleri oluşturmaktadır. Ancak günümüzde modern psikolojik yardım disiplinlerinin ilke ve yaklaşımlarından destek alan yeni irşat modellerine ihtiyaç vardır. Dini danışma ve rehberlik, amaç, ilke, yöntem ve yaklaşımları ile toplumda oluşan yeni ihtiyaç ve beklentileri karşılamaya yönelik sürdürülen çabalara önemli katkılar sağlayacaktır. (shrink)

Türk ve İslam tarihinin kırılma noktalarından birisi 1040 yılında Selçuklular ile Gazneliler arasında cereyan eden Dandanakan Savaşı’dır. Savaşın ardından Selçuklular hızlı bir yükselişle özellikle Sünnî İslam coğrafyasında etkin ve belirleyici güç haline gelmiştir. Göçebe kültürden gelen ve bir oba hüviyetinde iken çok kısa bir sürede önlenemez bir şekilde hâkimiyet alanını Türkistan coğrafyasından Anadolu içlerine kadar genişleten Büyük Selçuklu Devleti, kurumsal olarak da olgunlaşmaya başlamıştır. Bu noktada hem merkezi yönetimde hem de vilayetlerde ortaya çıkan yetişmiş eleman ihtiyacını birçoğu daha önce Gazneli (...) devlet teşkilatında görev yapmış Fars asıllı devlet adamları karşılamıştır. Bu isimlerden birisi de ileride Nizâmülmülk adıyla şöhret bulacak ve namı isminin önüne geçecek olan Hasan b. Alî b. İshâk et-Tûsî’dir. Nizâmülmülk, devlet gücünün askeri alanda elde edilen zaferlere endekslendiği bir dönemde askerî, idarî, ilmî ve ekonomik alanda attığı adımlar ve aldığı tedbirlerle Büyük Selçuklu Devleti’nin kurumsallaşmasında son derece etkin bir isim olmuştur. Bu etkinlik neticesinde hem halk hem de devlet adamları nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bu çalışma çerçevesinde Nizâmülmülk’ün devlet bürokrasisi içerisindeki konumuna, hükümdar ve hanedan üyeleri ile olan ilişkilerine ve vezirlik sürecinde attığı adımların Selçuklu tarihine yansımalarına değinilecektir. Özet: Devlet kademesinde görev almaya Gazneliler Devleti’nin Horasan Valisi Ebü’l-Fazl Sûrî’nin yanında başlayan Nizâmülmülk, Horasan Bölgesi’nin Selçukluların kontrolüne geçmesiyle birlikte hizmetlerine Selçuklu Devleti’nde devam etmiştir. Çağrı Bey’in hizmetinde rüştünü ispat eden Nizâmülmülk, Çağrı Bey’in en güvendiği isimlerden biri haline gelmiştir. Öyle ki, Çağrı Bey ileride önce Horasan’ın sonrasında tüm Selçuklu yurdunun yönetimini üstlenecek olan oğlu Alparslan’ı Nizâmülmülk’e emanet etmiş, oğluna da Nizâmülmülk’ü bir baba olarak kabul etmesini, ona muhalefet etmemesini öğütlemiştir. Alparslan, babasının tavsiyeleri ve üvey kardeşi Süleyman ile giriştiği taht mücadelesinde gösterdiği yararlılık münasebetiyle devletin en önemli idari görevi olan vezirlik makamını Nizâmülmülk’e tevdi etmiştir. Bu dönemden itibaren vefatına kadar, yaklaşık 30 yıl kesintisiz bir süreyle Büyük Selçuklu Devleti’nin vezirliğini yapmış ve V./XI. yy.’ın ikinci yarısından itibaren Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü haline gelmiştir. Melikşah’ın tahta geçebilmesinin Nizâmülmülk ile ilişkilendirilmesi, onun döneminde elde edilen başarıların ve devlet sisteminin düzenlenmesi, şehirlerin imarı, ekonominin güçlenmesi gibi ülke içerisinde yaşanan olumlu gelişmelerin Nizâmülmülk’ün marifetiyle gerçekleştirildiğinin dillendirilmesi, Tanrı tarafından yeryüzünü yönetmek ve inşa etmek için seçildiği düşünülen bir sultan varken bir vezirin devlet için nimet olarak gösterilmesi sultanın vezirine bakışını etkilemiştir. Bu noktada üzerinde durulması gereken hususlardan birisi de Nizâmülmülk’ün kendisini nasıl gördüğü ve devlet içerisinde kendini nerede konumlandırdığıdır. Nizâmülmülk’ün Sultan Melikşah’a verdiği bir cevapta devletin geldiği noktayı ve sultanın mevcudiyetini kendi varlığıyla eşleştirmesi, tarihinin gördüğü en yetenekli vezirlerden biri olan Nizâmülmülk’ün özgüveninin son derece yüksek ve kendisini kudret sahibi olarak gördüğüne işaret etmektedir. Bu anlamlandırma halk nezdinde herhangi bir kutsiyeti bulunmayan vezirlik makamındaki bir kişinin, toplum nezdinde Allah tarafından seçildiğine inanılan kutlu kişiye meydan okutan gücü kendisinde hissetmesinin kaynağını sorgulatmaktadır. Aranan cevap Nizâmülmülk’ün vezirlik sürecinin çeşitli başlıklar altında ve bu başlıklara dair verilecek örneklerle incelenmesi neticesinde onun devletin iç işleyişine etkisinin tespitinde ve farklı kesimlerle kurduğu ilişkide saklıdır. Nizâmülmülk, Selçuklu tahtına karşı sıkı bir bağlılık göstermiştir. Bu bağlılığını lüzumu halinde savaş meydanında göğüs göğüse çarpışarak sergilemiş, gerekli olduğunda kıvrak zekâsı ile sorunları devlet için tehlikeli boyuta gelmeden çözmüş, siyasi öngörüsü ile aldığı tedbirler sayesinde devletin büyümesine katkı sağlamıştır. Onun bu sadakati ve samimiyeti, Selçuklu sultanları tarafından karşılık bırakılmamış, Alparslan vezirinin fikirlerine büyük önem verip tercihlerini bu doğrultuda şekillendirirken, aleyhine söylenen sözlerin hiçbirine kulak asmamıştır. Melikşah da, bir anlamda kendisine Selçuklu tahtını veren Nizâmülmülk’e gerekli hürmeti göstererek bütün devlet işlerinin yürütülmesini ona tevdi etmiş ve kendisini bir “baba” gibi gördüğünü ifade etmiştir. İlaveten Selçuklu tarihinde bir ilk olmak üzere Melikşah, Nizâmülmülk’e atabeg (el-emîrü’l-vâlid) unvanını vermiştir. Melikşah, Büyük Selçuklu tahtındaki ilk yıllarını, gençliğin etkisiyle, polo oynayıp, büyük av partileri düzenlemekle geçirmiş ve bundan dolayı devlet içerisinde bütün güç Nizâmülmülk’ün eline geçmiştir. Ortaya çıkan bu durum da “ülke resmen ve ismen sultanın olmakla birlikte gerçekte ‘Nizam’ına kavuştu.” ifadesiyle açıklanmıştır. Ayrıca Melikşah’ın saltanatı döneminde elde edilen askerî, siyasî ve ekonomik başarılar Nizâmülmülk’ün yeteneği ve devlet işlerinde attığı adımlara bağlanmıştır. Nizâmülmülk, hanedan ile kurduğu ilişkinin yanı sıra devlet kademesinde görev alan farklı zümrelerle de güven üzerine dayalı yakın bir ilişki biçimi geliştirmiştir. Örneğin, Nizâmülmülk’ün katıldığı askerî seferlerde bir nefer gibi askerlerin içerisinde savaşa katılması ordu içerisinde kendisine saygı duyulmasına yol açmıştır. Ayrıca, Melikşah ile Kirman Hâkimi Kavurd Bey arasındaki taht mücadelesinde Melikşah’ın safında yer almakla birlikte Kavurd Bey’i destekleyen bazı isimlerin yazdıkları destek mektuplarının ortaya çıkmasına engel olarak hem emirlerin korkularını yatıştırırmış hem de itibarını artırmıştır. Nizâmülmülk’ün yakın ilişki içerisinde olduğu bir diğer grup ilmiye sınıfı olmuştur. Bilge vezir, Tuğrul Bey döneminde Amidülmülk Kündürî tarafından takibata uğrayan ve baskılara maruz kalan ilim adamlarının yurtlarına dönebilmelerine imkân sağlamıştır. Bu ilim adamları da yurtlarına dönüşlerini sağlayan isme zihinlerinde ve gönüllerinde her zaman özel bir yer ayırmışlardır. Birçok âlimin çalışmalarını Nizâmülmülk’e ithaf etmesi, diğer saiklerle birlikte, bunun bir göstergesidir. Nizâmülmülk bir adım daha atarak, Sultan Alparslan ve Melikşah’ın müsaadeleriyle, bu ilim adamları için hâkim olunan coğrafyanın her tarafında ilimle iştigal edebilecekleri medreseler inşa etmiştir. Nizâmülmülk’ün adına nispetle Nizamiye Medreseleri olarak isimlendirilen bu medreselerde hem eğitim-öğretim kadrosuna hem de öğrenim süresi boyunca ve de mezun olduktan sonra öğrencilere sunulan imkânlar, insanların medreselere olan ilgisini arttırıyordu. Medreseler eliyle bir taraftan önceki dönemde yerlerinden edilen ve baskıya maruz kalan ilim adamlarına bir borç ödenip iade-i itibar sağlanırken diğer taraftan da Büyük Selçuklu Devleti’nin idari ve adli sisteminin ihtiyaç duyduğu yetişmiş insan gücü inşa edilmiştir. Nizâmülmülk, toplum lehine attığı adımlar ve sorunların çözümüne verdiği önem ile halkın desteğini sağlamıştır. Öyle ki insanların hayatları boyunca ona minnettar kaldığı vurgulanmıştır. Nizâmülmülk halkın sorunlarının çözümüne önem göstermiş ve onlarla yakından ilgilenmiştir. Nizâmülmülk’ün verdiği güven duygusu halkın hoşuna gitmiş ve toplum içerisinde kabul görmesine vesile olmuştur. Nizâmülmülk’ün bir diğer hasleti de fakirlere sofrasını açmasıdır. Böylece onlarla diyalog kurmuş ve gönüllerini kazanmıştır. Her yönüyle eksiksiz bir devlet adamı olan Nizâmülmülk, toplumun her türlü ihtiyacının çözümünü düşünmüş ve bu yönde adımlar atmıştır. Nizâmülmülk’ün toplumun her kesimi ile kurduğu samimi ve yakın ilişki o kadar büyük bir takdir ve beğeni toplamıştır ki bu durum Nizâmülmülk’ün toplum nezdinde sultan itibarı görmesine sebep olmuştur. İlaveten Selçuklu coğrafyasının her yerinden ve toplumun her kesiminden insanın kendisine yönelmesi hasebiyle Kâbe’ye benzetilmiştir. Nizâmülmülk, devlet kademesinde görev alan aile bireyleri, ilişki içerisinde olduğu âlimler, kendi ordusu ve emirleri ile bir güç odağı haline gelmiştir. Bunun sonucunda Nizâmülmülk, 11. yüzyılın son çeyreğinde rakipsiz bir şekilde Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü, Selçuklu yönetimini ve politikalarını belirleyen isim ve Selçuklu tarihinin en önemli olaylarında karar mercii olmuş ve sonuçta Selçuklu tarihine damga vurmuştur. İbnü’l-Esîr, Fatımî veziri Bedr el-Cemalî’nin kendisi için kullandığı sayısız lakabı kaydettikten sonra sadece Mısır’a hâkim olan bir devletin veziri bu kadar lakap kullanıyorsa Nizâmülmülk’ün “ilah”lık iddiasında bulunması gerekirdi diyerek hem Selçuklunun azametini hem de Selçuklu devletinde Nizâmülmülk’ün yerini göstermektedir. (shrink)

Teosofi Cemiyeti, 1875 yılında ABD’de kurulan bir modern ezoterik ve okültist harekettir. Cemiyetin doktrinel lideri gizemli bir kişilik olan Helena Petrovna Blavatsky’dir. Temelde Batı ezoterik ve okült geleneklerine yönelen Teosofi hareketi 1879 yılında Hindistan’a taşındı. Bu tarihten itibaren Teosofi literatürüne Hint öğretileri hâkim oldu. Bu anlamda cemiyet tam anlamıyla senkretik bir yapı sergiledi. Cemiyet reenkarnasyon ve karma başta olmak üzere Hint düşünce ve inanç dünyasının kavramlarını Batı’ya taşımada önemli rol oynadı. Ürettiği literatür birçok Batılının Doğu öğretilerini tanımasına vesile oldu. Mahatma (...) Gandhi dahi öz kültürünü tanımada Teosofi Cemiyeti’nin etkisini ifade etmiştir. Bugün Batı dünyasında Tibet’in egzotik ve mistik bir merkez olarak tanınmasında ise cemiyetin özel bir yeri vardır. Tüm bunların yanında cemiyet Hint öğretilerini yozlaştırdığı hususunda ciddi eleştiriler de almıştır. Bu çalışma Teosofi Cemiyeti’nin Doğu öğretilerini Batı’ya taşımadaki rolünü değerlendirmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Conspiracy theories are spreading faster than ever and pose a real danger to our societies. It is natural to accuse the consumers of conspiracy theories of irrationality – that they are either not looking at or appropriately sensitive to all the available evidence. In this paper, I attempt to determine if we can make sense of this general idea. I argue that we cannot: conspiracy theories do not spread because the people who believe them are irrational – at least, not (...) necessarily so. In addition, I explore some alternative strategies for responding to the problem of the spread of conspiracy theories. I argue that in addition to confrontational strategies such as social shaming, we need more constructive programs of community activism to battle the spread of conspiracy theories. (shrink)

Conspiracy theories pose a serious threat to our society these days. People often dismiss conspiracy theory believers as at best gullible, or more often unintelligent. However, there are cases in which individuals end up believing conspiracy theories out of no epistemic fault of their own. In this paper, I want to offer a diagnosis of the problem by focusing on the genealogy of the conspiracy theory beliefs. Drawing on a novel interpretation of Nietzsche’s use of genealogies, I argue that the (...) problem of belief in conspiracy theories is best understood as a broadly political one regarding the oppressive, dominating, and exploitative world in which conspiracy theory believers find themselves in. I, then, draw on the work of the feminist philosopher, María Lugones, to offer an approach to addressing the problem of belief in conspiracy theories which recommends radical humility and playfulness. (shrink)

This paper expands Rami Ali’s dissolution of the gamer’s dilemma (Ethics Inf Technol 17:267-274, 2015). Morgan Luck’s gamer’s dilemma (Ethics Inf Technol 11(1):31-36, 2009) rests on our having diverging intuition when considering virtual murder and virtual child molestation in video games. Virtual murder is seemingly permissible, when virtual child molestation is not and there is no obvious morally relevant difference between the two. Ali argues that virtual murder and virtual child molestation are equally permissible/impermissible when considered under different modes of (...) engagement. To this end, Ali distinguishes between story-telling gameplay and simulation games, discussing both in depth. I build on the dissolution by looking into competitive gameplay in order to consider what the morally relevant difference between virtual murder and virtual child molestation might be when competing in a video game. I argue that when competitors consent to participate in a competition, the rules of the competition supersede everyday moral intuitions. As such, virtual competitions ought to represent such consent from virtual characters. Virtual children cannot be represented as giving consent to be molested because (1) children cannot be represented as giving sexual consent, and (2) consent to be possibly molested cannot be given. This creates a morally relevant difference between murder and molestation. By fully addressing competitive gameplay, I answer Luck’s worry that Ali’s dissolution is incomplete (Ethics Inf Technol 20:157-162, 2018). (shrink)

Naked Science is about contested domains and includes different science cultures: physics, molecular biology, primatology, immunology, ecology, medical environmental, mathematical and navigational domains. While the volume rests on the assumption that science is not autonomous, the book is distinguished by its global perspective. Examining knowledge systems within a planetary frame forces thinking about boundaries that silence or affect knowledge-building. Consideration of ethnoscience and technoscience research within a common framework is overdue for raising questions about deeply held beliefs and assumptions we (...) all carry about scientific knowledge. We need a perspective on how to regard different science traditions because public controversies should not be about a glorified science or a despicable science. Contributors are: Ward Goodenough, Eloisa and Brent Berlin, Colin Scott, Jean Lave, Emily Martin, Troy Duster, Hugh Gusterson, Charles Schwartz, Joan Fujimura, Sharon Traweek, Estellie Smith, Ellen Bielawaski, David Jacobon, Charles Ziegler, Pamela Asquith. (shrink)

The idea that logic is in some sense normative for thought and reasoning is a familiar one. Some of the most prominent figures in the history of philosophy including Kant and Frege have been among its defenders. The most natural way of spelling out this idea is to formulate wide-scope deductive requirements on belief which rule out certain states as irrational. But what can account for the truth of such deductive requirements of rationality? By far, the most prominent responses draw (...) in one way or another on the idea that belief aims at the truth. In this paper, I consider two ways of making this line of thought more precise and I argue that they both fail. In particular, I examine a recent attempt by Epistemic Utility Theory to give a veritist account of deductive coherence requirements. I argue that despite its proponents’ best efforts, Epistemic Utility Theory cannot vindicate such requirements. (shrink)

In this essay, I explore ethical considerations that might arise from the use of collaborative filtering algorithms on dating apps. Collaborative filtering algorithms can predict the preferences of a target user by looking at the past behavior of similar users. By recommending products through this process, they can influence the news we read, the movies we watch, and more. They are extremely powerful and effective on platforms like Amazon and Google. Recommender systems on dating apps are likely to group people (...) by race, since they exhibit similar patterns of behavior: users on dating platforms seem to segregate themselves based on race, exclude certain races from romantic and sexual consideration, and generally show a preference for white men and women. As collaborative filtering algorithms learn from these patterns to predict preferences and build recommendations, they can homogenize the behavior of dating app users and exacerbate biased sexual and romantic behavior. (shrink)

We have examined the attitude and moral perception of 228 college students towards artificial intelligence in an international university in Japan. The students were asked to select a single most significant ethical issue associated with AI in the future from a list of nine ethical issues suggested by the World Economic Forum, and to explain why they believed that their chosen issues were most important. The majority of students chose unemployment as the major ethical issue related to AI. The second (...) largest group of students were concerned with ethical issues related to emotional AI, including the impact of AI on human behavior and emotion. The paper discusses the results in detail and concludes that, while policymakers must consider how to ameliorate the impact of AI on employment, AI engineers need to consider the emotional aspects of AI in research and development, as well. (shrink)

Artificial intelligence is becoming part of our everyday experience and is expected to be ever more integrated into ordinary life for many years to come. Thus, it is important for those in product development, research, and public policy to understand how the public’s perception of AI is shaped. In this study, we conducted focus groups and an online survey to determine the knowledge of AI held by the American public, and to judge whether entertainment media is a major influence on (...) how Americans perceive AI. What we found is that the American public’s knowledge of AI is patchy: some have a good understanding of what is and what is not AI, but many do not. When it came to understanding what AI can do, most respondents believe that AI could “replace human jobs” but few thought that it could “feel emotion.” Most respondents were optimistic about the future and impact of AI, though about one third were not sure. Most respondents also did not think they could develop an emotional bond with or be comfortable being provided care by an AI. Regarding the influence of entertainment media on perceptions of AI, we found a significant relationship between people’s beliefs about AI in entertainment media and their beliefs about AI in reality. Those who believe AI is realistically depicted in entertainment media were more likely to see AIs as potential emotional partners or apocalyptic robots than to imagine AIs taking over jobs or operating as surveillance tools. (shrink)

This paper briefly examines the topic of business ethics and attempts to suggest a code of ethics for multinational firms. While most companies have basic policies on employee integrity, confidentiality and sexual harassment, relatively few have established policies regarding bribery, exploitive child labor, human rights violations and other issues they may encounter in the global market place (Drake, 1998). Until recently, very few companies had truly global operations. Consequently little attention was paid to the issue of ethical guidelines in a (...) global context. Recent changes in international markets have led to an explosion of corporations with global operations, and the need for a global code of ethics has grown commensurately. In this paper we explore the issue of global business ethics and attempt to provide a framework for future discussion. We also examine some of the unique difficulties surrounding the development of any set of global business standards. Key among these difficulties is the issue of competing ethical values in home and host countries. (shrink)

Conceptual metaphor theory is among the challenging theories that the cognitive linguistics has presented to the field of metaphor in recent years. By leaving aside the relationship of species-genus, transmission and similarity, a new metaphor mechanism is introduced by this theory. Moreover, this theory reveals that metaphors belong to concepts based on experience, not to words. The Conceptual Metaphor Theory, which made a remarkable contribution to metaphor studies, has also attracted the attention of those who are interested in the Qur'an (...) studies. As a result, literature dealing with the metaphors in the Qur'an through the lens of this theory has emerged. This theory is implemented to analyse metaphors existing in everyday language and does not aim to offer an approach to the analysis of metaphors in sacred texts. Despite this, the number of studies examining the Qur'an through the lens of theory is increasing day by day. By focusing on this paticular literature, this study discusses the method followed by researchers, how they apply the theory, its contribution to the Qur'anic studies, and the existing deficiencies in the literature. This study questions the extent to which the theory contributes to the field of Qur’anic studies, the problems it has created in the field and whether it could be resolved. (shrink)

Emotions play a significant role in human relations, decision-making, and the motivation to act on those decisions. There are ongoing attempts to use artificial intelligence (AI) to read human emotions, and to predict human behavior or actions that may follow those emotions. However, a person’s emotions cannot be easily identified, measured, and evaluated by others, including automated machines and algorithms run by AI. The ethics of emotional AI is under research and this study has examined the emotional variables as well (...) as the perception of emotional AI in two large random groups of college students in an international university in Japan, with a heavy representation of Japanese, Indonesian, Korean, Chinese, Thai, Vietnamese, and other Asian nationalities. Surveys with multiple close-ended questions and an open-ended essay question regarding emotional AI were administered for quantitative and qualitative analysis, respectively. The results demonstrate how ethically questionable results may be obtained through affective computing and by searching for correlations in a variety of factors in collected data to classify individuals into certain categories and thus aggravate bias and discrimination. Nevertheless, the qualitative study of students’ essays shows a rather optimistic view over the use of emotional AI, which helps underscore the need to increase awareness about the ethical pitfalls of AI technologies in the complex field of human emotions. (shrink)

Dramaturge guinéen, Hakim Bah revient dans cet entretien sur l’écriture de deux de ses pièces récentes traitant des migrations : Convulsions, qui est une réécriture du Thyeste de Sénèque, et À bout de sueurs. Les mythes méditerranéens côtoient les coupures de presse et les faits divers dans ces textes à l’oralité et à la poésie très marquées.

Video games fictions are interactive: some of the content is set by the game designer and some is set by the player. However, philosophers disagree over how this interaction is reflected within the fictional content of video games. First, I will show that games and playthroughs are two distinct works of fiction with their associated fictional content. Second, I argue that players engage with both fictional works when playing a video game. They imagine the fictional truths associated with the game (...) and those associated with their playthrough. Thus, I defend what I will call a Dual-Work View of our engagement with video game fictions. To do so, I show that games have accessible fictional content, that games are distinctively incomplete fictions, and that players engage with this distinctive incompleteness. My goal is to offer a clear account of the fictional content of video games. (shrink)

This research aims to describe and analyze Ibn Taymiyyah’s philosophical-constructive critique of Ibn ‘Arabī’s waḥdat al-wujūd thought. The method used in this research is descriptive-analytical. The primary data used in this research are the works of Ibn Taymiyyah and Ibn ‘Arabī. Meanwhile, secondary data in this research are books, journal articles, and other websites that discuss the thoughts of Ibn Taymiyyah and Ibn ‘Arabī. The research results show that Ibn Taymiyyah rejected thinking of waḥdat al-wujūd, because of his understanding of (...) the doctrine of waḥdat al-wujūd This is different from the understanding of Ibn ‘Arabī and his followers. According to Ibn Taymiyyah, waḥdat al-wujūd is the equating of God with nature. In modern terms synonymous with pantheism. Ibn Taymiyyah said those who adhere to waḥdat al-wujūd say that existence is one, and wajib al-wujūd what God has is the same as possible waḥdat al-wujūd that a creature has. Ibn Taymiyyah’s criticism emerged because he only saw aspects of tashabbuh (equation of God with his creatures) from understanding waḥdat al-wujūd, and did not see aspects of tanzīh (purification of God from the likeness of his creatures) from the same understanding. These two aspects are combined into one in the teachings of Ibn ‘Arabī. Even according to Ibn Taymiyyah, the understanding that considers God’s existence to be united with the existence of His creatures is a form of disbelief for God, a form of disbelief and shirk in Him. (shrink)

In this paper, I outline some exegetical and philosophical problems with Baldwin and McNabb’s epistemic defeater for Islamic beliefs. I maintain that their argument is based upon a misinterpretation of Quranic verses. I also argue that exceptional instances of divine deception inflicted upon the senses, if they indeed happen, should not undermine the general trust in our cognitive faculties. I conclude that virtually all Muslims are immune from Baldwin and McNabb’s proposed defeater and from the threat posed by divine deception (...) in general. (shrink)

This article shows how Arab students at an Arab college in Israel, majoring in teaching of mathematics, English, and science, rely on metaphor as an important rhetorical tool for the advancement of their ideological positions and for criticism of the policies of the Israeli government, which discriminates against and disenfranchises Arab Israelis. The underlying hypothesis of the article is that the way Arab students in Israel use metaphor in their writing has unique rhetorical aspects that help to sharpen their message (...) in pursuit of the broader goal of emphasizing Arab Israelis’ suffering and changing for the better the Israeli government’s discriminatory patterns of action against them. (shrink)

This article proposes that thinking of scientific instruments as playthings or philosophical toys offers a method for looking at the ways in which we learn from made things and from the act of making in investigating the world. Rather than approaching artefacts as stable ob- jects, definable and categorisable in terms of their function, this method puts forward the instability and mobility of artefacts on several levels: in terms of their movements between hands, social contexts and systems of knowledge, in (...) terms of their physical articulations and of their changing functions, and in terms of the flows and processes of materials at work within and through them. (shrink)

Virtual fictionalism is the view that virtual reality is a kind of fiction. We imagine that what we see and hear in virtual reality is real, although it is not. The problem with this view is that there are real moral concerns with our use of virtual reality, from violent video games to cases of virtual groping on social platforms. If what we do in virtual reality is just make-believe, the fictionalist cannot explain the real moral harms of our virtual (...) actions. Call this the moral objection to virtual fictionalism. I address the objection in this paper by arguing for a new fictional account of virtual actions. Virtual fictionalists can take virtual actions to be happening within the fiction and consider users to act as characters or actors within the fictional world depicted in the virtual environment. Instead, I argue that virtual actions create fictional representations from outside the fiction; users act in virtual reality as an author might in their work. The alternative I present better addresses the moral objection to virtual fictionalism—it does not conflate the user with a fictional character. Our virtual actions create fictional representations, and we can morally evaluate them as such. (shrink)

This article is intended to advance conceptual clarity on the topic of secularism in Muslim societies. It seeks to uncover unique historical developments that have influenced and shaped debate on this topic. In the first part, a distinction is made between the different social scientific categories of secularism, focusing on the philosophical, sociological and political dimensions of secularism. The second section provides a broad overview of the different histories of political secularism, and focuses on the two dominant models that have (...) been bequeathed to us from the Western tradition of political thought: Anglo-American secularism and French secularism ( laïcité). In the final section, the political history of Muslim societies is briefly explored with the goal of providing a tentative answer to the question: historically, why did political secularism not emerge in Muslim societies? (shrink)

Many assumptions believe that classical Islamic theology is no longer relevant in the contemporary era, either because its discussion tends to be theocentric and far from the progress of humanism or because it is considered no longer relevant to answer contemporary issues such as secularism, pluralism, globalization, or neo-atheism. Departing from these problems, efforts have emerged for new readings of classical theology by paying more attention to the context and needs of the times. Among these efforts is the renewal of (...) theology by highlighting its methodological aspects, as was done by a contemporary Moroccan theologian and philosopher, Ṭahā ‘Abdurraḥmān. This study attempts to describe and analyze the style of renewal of theology from the perspective of Ṭahā ‘Abdurraḥmān. This research is a character study using qualitative methods, in which the existing data is analyzed critically. This article shows that Ṭahā ‘Abdurraḥmān’s style of renewal of ‘ilm al-kalām focuses on efforts to reform the methodology of classical kalam by reforming the method of dialogue science (munaẓarah) through contemporary linguistic and logical tools, rearranging analogy patterns (qiyas), and building a logic of kalam based on the principle’s logic and morality as well as the amalgamation of theoretical aspect and practical aspect. The significance of Ṭahā ‘Abdurraḥmān’s renewal in contemporary Islamic theology lies in the theorizing of concepts in classical theology with a contemporary approach as well as the construction of the methodology of contemporary Islamic theology to answer ever-evolving theological issues. (shrink)

The eighteenth century occupies a crucial place in the history of tears. Not only did this period gave rise to the concept of sensibility, but it also witnessed the development of new aesthetic and moral codes founded on the exaggerated use of tears. This article, which is concerned precisely with such codes, examines the nature and significance of emotional display in the eighteenth century. It argues that throughout this era, tears were associated with moral renewal and they were intended to (...) be shared, particularly when engendered on the theatre stage. This study also shows how these collective tears were steadily devalued as a public good throughout the nineteenth century, to the point that the act of weeping became personal and intimate, valorizing the individual instead of the communal. (shrink)

In this article, we will attempt to answer the following question: What is the state of 21 years of scientific production regarding spiritual leadership (SL) in its relationship with organizational commitment (OC)? To accomplish this objective, we used a rigorous bibliometric approach employing two scientific databases: Scopus and Web of Science. Eighty-two articles were identified for the period between 2000 and 2021, but only 52 articles have been appropriate for the analysis. Two software were used for the data analysis: IRAMUTEQ (...) and VOSviewer. This systematic literature review was performed to shed more light on our current understanding and to identify patterns and gaps in previous studies of SL as it relates to OC. The results assert that the literature on the relationship between SL and OC has an important role for individuals and organizations. Theoretically, it highlights grey areas that need to be exploited to enrich the scientific literature, including constructs that will moderate or mediate the relationship between SL and OC. Practically, the research perspectives indicate the significant role that the SL can play in paying attention to the spiritual needs of employees and its positive effects on the organization. The findings have implications for both the employees and the organization. (shrink)